Ik heb gemerkt dat de blogs die ik schrijf erg lijken op de foto's die ik maak. De gemene deler is daarbij vaak een onderwerp. Iets dat centraal staat. Dat maakt het vervolgens vrij eenvoudig om daar een compositie omheen te bouwen. Of dat nu beeld of schrift is, lekker overzichtelijk. Maar bij dit blog mis ik dat eigenlijk een beetje. En toch. Ik voel dat ik nog niet helemaal klaar ben met dit jaar. Tweeduizend-en-negentien. Er moet me iets van het hart. Ik merk dat het boven komt drijven. Het sijpelt naar buiten, druipt er af en dient zich onherroepelijk aan. Het is onvermijdelijk. Ik ga voor de bijl. Een jaaroverzicht! Nee toch...
Een jaaroverzicht zeg. Hè bah. Moet dat nou? Een herhaling van zetten en stappen die ik per definitie al gedaan of beschreven heb. Veel dingen waar ik enthousiast over was uit 2019 heb ik toch al lang en uitvoerig omschreven in een blog? Moet ik daar nu een soort van samenvatting gaan schrijven? Ik dacht het niet hoor. Nee. Mijn allerbeste foto's dan, is dat een idee? De foto's met de meeste likes op Facebook of Instagram? Als ik die nou eens mooi onder elkaar zet en laat zien hoe goed ik wel niet ben geweest dit jaar? Past dat bij mij? Nee toch. Trouwens, er is veel meer gebeurd dit jaar dan alleen maar foto's maken. Het zou de lading sowieso niet dekken. Waar moet ik beginnen...?
Op 1 januari natuurlijk. Bij het begin. Op 1 januari 2019 had ik bijzonder weinig goede voornemens. Dat had niks te maken met luiheid of desinteresse, maar veel meer met het feit dat ik dik tevreden was met alles en iedereen om me heen. Het ging gewoon goed! En goed is goed genoeg. Het hoeft niet altijd méér. Slechts één goed voornemen had ik. Eentje die ik vrij makkelijk waar kon maken ook nog eens. Méér foto's maken dan in 2018. Dat was alles. Vanwege de verbouwing van ons huis in 2018 stond fotografie vrijwel dat gehele jaar op een laag pitje. Appeltje-eitje!
De avondvullende presentatie bij de Cameraclub Oosterbeek in december 2018 gaf me al echt een boost. In de weken daarvoor was ik druk met het samenstellen van die presentatie. Dat werkte als een rode lap op een stier. Ik kon niet wáchten op de lente en alles wat daarbij hoorde. In april al, toen het voorjaar net goed loskwam, had ik al meer foto's gemaakt dan in heel 2018 bij elkaar. Missie geslaagd. Maar nog lang niet klaar natuurlijk. Ik merkte dat ik, nu ik er weer meer tijd voor had, er weer écht lol in begon te krijgen. En dat is toch vaak hoe het werkt. Als je ergens lol in hebt, gaat het je gemakkelijk af. Dikwijls besteed je er dan ook te veel tijd aan. Ook dat heb ik geweten. Twee weken geleden heb ik verlofdagen bij moeten kopen want een Kerstvakantie? Die zat er niet meer in...
I
Het jaar begon goed. Ik had het toen al kunnen weten. In januari was er een superbloedwolfmaan, wolfbloedsupermaan bloedsuperwolfsmaan of iets in die trant. De hele week ben ik van plan om er niets mee te doen. Totdat ik doorkrijg dat deze maansverduistering, in tegenstelling tot de vorige in 2015, niet helemáál plaatsvindt in het holst van de nacht. Ik hoor een 'plop' in mijn hoofd en het plan is geboren. De Moerashoeders in Park Lingezegen, een kunstwerk waar ik al jaren iets mee wil, zal de achtergrond worden van het doek. De maan wordt het onderwerp. Ik ben er de gehele tweede helft van de nacht druk mee. Alsook de eerste helft van de dag. Daar gaat mijn verlof. Het resultaat? Oordeel zelf.
Januari: de maansverduistering van 2019
II
Februari kom ik door met een verdwaalde Citroenvlinder, met krokusjes, oude lenzen en een plantensproeier en een paartje Watergiraffen achter in de sloot. Het voorjaar lonkt en op een mooie dag voel je de zon gewoon in kracht toenemen. Bij een wedstrijd van Pentax win ik een mooie, moderne macrolens. Die had ik nog niet, eigenlijk alleen maar oude zooi. Met alle respect. Uiteindelijk zorgt deze lens voor een transformatie in mijn fotografie. Het is een beetje wachten op maart, dat dan weer wel. De redactie van Zoom.nl neemt mijn foto van de maansverduistering op in hun artikel over nachtfotografie en er komt een leuk interview op de website van park Lingezegen.
Februari: een krokus, oud lensje en een sproeiertje. Een een voorjaarszonnetje natuurlijk.
III
In maart fotografeer ik niet zo veel. Er zijn weer belangrijkere zaken. Een grasveld in de tuin. Mijn vrouw heeft het voor elkaar hoor. Niet dat ik het niet wil, maar na de verbouwing van vorig jaar ben ik even 'regelmoe'. Ik wil wel spitten en sjouwen, als ik maar niemand hoef te bellen voor informatie of een levering. Ik ga achter de 'usual suspects' aan deze maand. Metselbijtjes. Die blijven leuk en uitdagend en zorgen ervoor dat ik al snel in de buurt kom van mijn zelf opgelegde quotum! In maart wordt ook in het magazine Natuurfotografie eindelijk mijn interview over 'de 5 van...' geplaatst.
Maart: metselbijtjes in de tuin. Blijft leuk én uitdagend!
IV
April van dit jaar was me goed gezind! Ik vond interessante ijzerbacteriën en liep eindelijk tegen kikkerdril aan waarmee ik de foto kon maken die al zo lang in mijn hoofd had zitten. Het blijkt een goed idee. De foto valt maar liefst twee maal in de prijzen en zorgt ervoor dat ik de kans krijg om een paar artikelen voor Roots te schrijven. Ook komen adders op mijn pad deze maand. Hóóg op mijn heel beknopte wishlist. Het valt allemaal samen die dag en samen met een onderzoeker vinden we een drietal giftige slangen. Doordat hij bevoegd is met deze dieren te werken kunnen we ze bijzonder fraai op de foto zetten. Vara's Vroege Vogels gaat er mee aan de haal. Leuk. Aan het einde van de maand zie ik een Koninginnenpage vliegen vlakbij huis. Gewéldig! Op 22 april vind ik mijn eerste juffer van dit jaar. Géén Vuurjuffer deze première, maar een Variabele waterjuffer.
April: deze maand staan er onder andere Adders op het menu.
V
In mei leggen alle vogels een ei. Ze doen maar. Het is lente! Ik ga deze maand los op Oranjetipjes, Glassnijders, Viervlekken, Icarusblauwtjes, Vuurlibellen en Weidebeekjuffers. Onder andere. Uiteraard. Hoe algemeen ook, een Glassnijder had ik eigenlijk nog nooit goed op de foto gekregen. Tot dit jaar. 2019. We zijn op de helft van de maand en ik vind mijn eerste Weidebeekjuffer. De mannetjes lijken altijd wel wat eerder dan de vrouwtjes tevoorschijn te komen. Prima. Ik fotografeer vrijwel alleen nog maar met mijn nieuwe aanwinst. Ik begin te merken dat ik anders ga fotograferen dan voorheen. Doordat de lichtmeting automatisch is en ik de lichtgevoeligheid op de camera idioot hoog kan zetten, schiet ik steeds vaker op een stand waarbij ik diafragma en sluitertijd leidend laat zijn. Wat de camera doet met het ISO getal moet hij zelf maar weten. Mijn eerste 'Uitgelicht' verschijnt op de website van Roots en op de site van Natuurfotografie wordt een interview met mij geplaatst.
In mei: de vleugel van het mannetje Weidebeekjuffer. Mooier wordt het niet wat mij betreft.
VI
Een voorjaarsstorm in juni doet de exotische Zadellibel ons land inwaaien. Nadat ik gemerkt heb dat hij in het land is ben ik voor iedereen die er eentje heeft gezien razend enthousiast. Ik heb niet het idee of zelfs maar de wens hier tegenaan te lopen. Ik loop in het veld en in mijn ooghoek zie ik iets vliegen. Vrijwel meteen merk ik dat het iets is dat ik nog niet eerder heb gezien. Dat besef vond ik op zichzelf best verontrustend. Het bleek een Zadellibel. Ruim een uur lang kan ik hem vanaf alle kanten fotograferen. Een paar dagen later kom ik zelfs een vrouwtje tegen van dezelfde soort. Het is een gek jaar. Alles lijkt te lukken, zelfs zonder het te vragen. Park Lingezegen deelt via mijn blog het bijzondere verhaal van deze ingevlogen Afrikaanse gast. Maar het houdt niet op; samen met de Zadellibel zijn er ook veel Zwervende heidelibellen komen aanvliegen. Oók eindelijk gelukt. Als klap op de vuurpijl ben ik dit jaar ook weer eens op tijd bij de uitsluipende Keizerlibellen. Ik ben hofleverancier voor een soortbeschrijving van de Weidebeekjuffer op Natuurfotografie.nl, 9 foto's prijken in het artikel. Ik voel me ondertussen als Carice van Houten in Zwartboek: 'houdt het dan nooit op?!'
In juni: o ja, we zien zelfs een ree in juni. Een ree! Ik!? WUT?!
VII
Nee hoor, voorlopig houdt het even niet op. Begin juli komt mijn favoriete libel aan bod. De Bruine glazenmaker. Land gewoon voor mijn neus, in de straat, op een boompje. Wát!? Omdat hij zo mooi blijft zitten komt zelfs het huishoudtrapje er op een gegeven moment aan te pas. De mensen in de straat kijken twijfelachtig terwijl zoon Gijs het trapje vasthoudt en papa in onmogelijke houdingen iets doet met een camera. Ook reizen we met het gezin af naar Frankrijk waar ik nog een paar mooie dingen spot. De Zuidelijke glazenmaker en beide soorten Pages zijn toch wel de hoogtepunten. Op Roots verschijnt mijn artikel over de Grote trilspin.
De mooiste der Glazenmakers: de Bruine glazenmaker.
VIII
Het idee bekruipt mij dat er in augustus een soort van zomerreces heeft plaatsgevonden. Het is de opmaak naar het najaar lijkt wel. Stilte voor de storm? Op de valreep kan ik in de tuin nog een Houtpantserjuffer op de foto zetten. Die zijn er elk jaar in overvloed en dit jaar is geen uitzondering. Het verhaal over de Pages komt op de site van Roots.
Augustus: de Houtpantserjuffer; bling-bling!
IX
La bella Italia. De maand september staat in het teken van een turbotrip naar het zuiden van Italië. Met vrienden hebben we daar een kleine villa afgehuurd. Op het terrein daar kan ik een tweede wenssoort van mijn lijst afvinken. Een schorpioen. En dan ook nog: in de nacht. Met een UV-lamp. Wat een ervaring! Eenmaal thuis staat er nog een bezoek aan de Weerribben op stapel. Niet alleen het bezoek stond op stapel, maar ook de Heidelibellen. Samen met een paar Roots-collega's zien we ongelooflijk veel Heidelibellen bij elkaar. Met recht een Walhalla voor de echte libellengek.
September: héél hóóg op mijn lijstje, een Schorpioen!
X
De zomer maakt definitief plaats voor de herfst. Een beetje dan. Het is vochtig. Het blijft lang warm. De herfst van 2019 zal de boeken ingaan een ongekend goed paddenstoelenseizoen. De paddenstoelen schieten als...ja.. Ik trek er een paar keer op uit met macrolens en toebehoren en kan lekker ongestoord mijn gang gaan. Veruit mijn favoriet is deze maand de foto van de ienie-mienie slijmzwammetjes. Het is lang geleden dat ik dergelijke kleine zwammetjes tegenkwam. Ook schiet ik nog een wat meer abstracte plaat op het Wad waar ik verrassend veel positieve reacties op krijg. Ik besluit weer eens mee te doen aan de Lowland Photo Contest. Wie weet. Pentax zoekt contact en vraagt of ik Nederlands ambassadeur wil worden van het merk. Een hele eer vind ik dat. Natuurlijk zeg ik ja. Duh!
Oktober: paddenstoelen! Ontzettend veel paddenstoelen! Zelfs deze superkleine slijmzwammetje komen op mijn pad.
XI
De 11e maand van het jaar wordt wel een héél bijzondere. Naast het geven van een lezing over macrofotografie op Nature Talks zie ik deze maand... uilen! Héél véél uilen! De derde wenssoort op mijn lijstje kan eraf! Ik zie deze maand maar liefst twee soorten uilen waar ik tot voor die tijd überhaupt nog nooit een uil zag. Magisch. Gewoon mágisch. Alsof het zo moest zijn had ik via Pentax de beschikking over een goede telelens. Zonder die lens had ik van de uilen nooit de foto's kunnen maken die ik had willen maken.
November: de Bosuil! Whaaa!
November: de Ransuil! Whaaa!
XII
In december win ik de 1e prijs in de categorie Andere dieren bij de Lowland Photo Contest. Voor mij één van de vele hoogtepunten die dit jaar tot een onvergetelijk fotografisch jaar maken. We gaan op roadtrip naar Antwerpen en samen met Gijs ben ik de hele zaterdag op het Lowland Photo Festival. Hij zit op de voorste rij bij de lezing van Art Wolfe. Hij verstaat er niks van, maar toch is hij onder de indruk. Dat heb je met zulke beelden! Tijdens de prijsuitreiking kan hij foto's maken van papa op het podium. Hij is echt apetrots op z'n vader en kan er niet over uit dat ik daadwerkelijk gewonnen heb. Achteraf gezien is dat voor mij misschien nog wel de grootste prijs van die hele dag.
December: op het podium van de Lowland Photo Contest met de foto van het kikkerdril.
Resumé 2019: het afgelopen jaar was een bijzonder jaar voor mij. Het heeft me verrast! Een groot aantal dieren die ik dit jaar heb gefotografeerd zag ik al eerder in mijn leven. Maar toch, met nieuwe invalshoeken en een hernieuwde drive kon ik ze vastleggen zoals ik dat nog niet eerder had gedaan. Leuk! Een kleiner aantal dieren kon ik voor het éérst in mijn leven vastleggen, wat natuurlijk echt fantastisch was. Dankzij bevriende fotografen, mijn vrouw, kinderen en last but not least mezelf, heb ik dit jaar weer een paar onvergetelijke momenten gehad. Dus tegen jullie allemaal zeg ik: bedankt voor een geweldig 2019 en op naar weer een heel nieuw jaar. Misschien wel met wéér een paar verrassingen...wie weet!