'Komt u gerust wat dichterbij'

Het geven van een presentatie voor een groot publiek is altijd spannend. Dat went toch nooit... Ik geloof dat zelfs de meest ervaren spreker nog wel een vorm van zenuwachtigheid kent alvorens het podium op te stappen. Tegelijkertijd geeft het een soort voldoening die je van weinig andere dingen op deze manier krijgt. Tussen u en mij gezegd: een behoorlijke kick! Dat maakt het geven van een presentatie vaak een dubbel iets. De spanning van tevoren en de voldoening achteraf. Ik doe mijn best iets leuks met beeldspraak te verzinnen op deze plek voor deze zin, maar ik kom er achter dat het geven van een presentatie maar met weinig dingen te vergelijken is...

Het is mei 2019 en ik krijg een berichtje op de Facebook Messenger van Marianne Brouwer, optredend als onderdeel van stichting Deel de Natuur. Of ik zin heb in het geven van een praatje op Nature Talks, een internationaal natuurfotografiefestival in Ede in november van dit jaar. Ik denk heel even na over de spanning die zoiets van tevoren oplevert en zeg vrijwel meteen daarna volmondig ja. Daarna vraag ik pas wat eigenlijk de bedoeling is en wat er van me verwacht wordt. Het antwoord luidt kort maar krachtig: 'mooie fotootjes!'. Nou, dat moet wel lukken denk ik meteen. 'En hoe lang mag ik dan praten?' is mijn volgende vraag. Het antwoord is: '25 minuten'. Ik schrik en bedenk me dat ik over één foto al met gemak 25 minuten kan praten. Maar dat zal wel niet de bedoeling zijn...

Het geweldig mooie 'Theatre Azure' in de Reehorst in Ede. Daar staan heel wat stoelen....378 stuks maar liefst.

De zomer komt en gaat en ergens in mijn achterhoofd zit nog steeds de presentatie die ik heb beloofd voor te bereiden. Maar och, dat is pas in november, alle tijd. Dan krijg ik opeens een berichtje van Loes Belovics, of ik mijn de e-mails wel heb gezien die zij vanuit de organisatie hebben gestuurd en of ik per ommegaande wat materiaal wil aanleveren voor een portfolio en dergelijke. Oeps. Ik lees mijn mail vaak op mijn telefoon en laat ik nou net mijn chrisruijter.nl account vergeten zijn toe te voegen op mijn nieuwe telefoon. Slordig Chris! Snel zoek ik wat beelden en verzin een titel voor de presentatie. 'Komt u gerust wat dichterbij' doop ik hem. Van uit het niets en vrij spontaan. Daar verzin ik dan later wel een soort van verhaal bij, een titelverklaring. De eerste oefenronde geeft een tijd aan van 45 minuten. Dus. Ik zal moeten knippen, want nóg sneller praten, dat gaat echt niet lukken. De tweede en derde ronde eindigen rond het half uur. Dat vind ik prima, daar kom ik wel mee uit.

Geintje, moet kunnen toch! Bedankt Jowan!

Ik ben natuurlijk niet de enige die gevraagd is een praatje te houden. Voor mij zit Jowan Iven, een bijzonder getalenteerd fotograaf die zich 'op gevoel' door de velden beweegt en daarbij zijn foto's maakt. Al ongeveer een jaar willen wij eens afspreken, met nog een aantal andere fotografen, maar dat komt er maar niet van. Drukke agenda's en verschillende interesses zijn vaak de kink in de kabel. Maar in de groeps-app is het heel gezellig! Jowan en ik verzinnen een grapje, een link, tussen onze twee presentaties. Ik breek in bij hem en vervolgens breekt hij in bij mij. Dat moét grappig zijn! Gelukkig is het dat ook, getuige de reactie in de zaal, en daarmee ebt wat spanning weg. Hè, lekker zeg. Het komt vast goed.

And...we're off.....!

Natúúrlijk zijn mijn vrouw en kinderen en mijn pa en ma ook naar Ede gekomen, en zitten vooraan in de zaal als het tijd is voor mij om het podium op te klimmen. Het is een geweldig groot scherm en gelukkig is de klik-en-een-dia-verder-knop kinderachtig simpel, dus ik druk vast niet op de terug-knop als dat niet de bedoeling is. De presentatie verloopt vlekkeloos en ik vergeet vrijwel niets te vertellen dat ik wílde vertellen. Ik laat het publiek 'dichterbij' komen door middel van het aan de hand van foto's toelichten wat voor mij belangrijk is binnen fotografie: licht, details, en een derde: kleur. Ik sluit af met wat beelden en muziek: Rainbow connection van de Muppets. Mijn exact-op-de-miliseconde-getimede uitlijning van beeld en geluid komt op een ander systeem natuurlijk compleet niet tot zijn recht en de muziek is vreemd genoeg al af voordat het laatste beeld verschijnt. Dat mag en kan de pret echter niet drukken. Na de presentatie vraagt Loes Belovics mijn kinderen nog even op het podium, mijn andere 'kleine' wereld noemt zij ze. Treffend! Stoer staan ze op het podium en beantwoorden de vragen die ze gesteld krijgen. Of zij later ook net als papa willen gaan fotograferen. Gijs en Marieke zeggen volmondig JA terwijl Eefje wat weifelend schudt met haar hoofd en een heel voorzichtig 'neee...' laat ontsnappen. De lieverds. Het is een gewéldige dag geweest op Nature Talks 2019 en ik heb van elke seconde genoten. Dat smaakt naar meer!

'...willen jullie later net als papa de natuur fotograferen...? Twee keer 'ja' en 1 keer 'nee'.

Praten over foto's, dat kan ik eindeloos....