FOMO. Fear Of Missing Out. Ik weet niet hoe het met u is, maar ik heb daar echt ontzettend last van. Zeker de laatste paar weken. Al scrollend door Facebook en Waarneming.nl komt constant het favoriete zinnetje van mijn jongste dochter in me op. 'Ik ook!'. De verschillende soorten libellen en juffers vliegen je om de oren. Figuurlijk dan. Dan maar even snel naar dat poeltje, even snel naar die rietkraag. Hopen op een mazzeltje. Hopen op een gelukje. Maar in deze hobby bestaat er geen 'quick fix'. Even snel scoren zit er nu eenmaal niet in. Maar wat doe je dan? Wat moet je? Juist. Tegen alle planningen en mogelijkheden in plan je een trip naar het walhalla der Odonata. De hemel op aarde voor iedereen die een libel lief is. Je gaat naar de Weerribben. Dat doe je.
Uren kan ik er over nadenken. Wanneer kan ik heen, wanneer komt het uit? Brengen en/of ophalen van kinderen, eten koken en ook nog werken ergens tussendoor. En dan moet de weersvoorspelling ook nog meezitten. En het weer uiteindelijk zelf ook nog. En toch moet ik. Vroeg opstaan vind ik maar lastig de laatste tijd. Om kwart voor vijf in de auto stappen voor een kleine kans op een libel. Ik geef het u te doen.
Lekker experimenteren met mijn favoriete onderwerp. Heerlijk. Kom ik te
dichtbij en vlieg je op? Voor jou 10 anderen!
Mijn openbaring kwam afgelopen dinsdag. De weerapp gaf woensdag nog mooi weer aan, en vanaf dan beduidend minder. Het gevoel bekruipt me dat het net van mogelijkheden zich sluit en ik dit jaar het volledige libellenfeest ga missen. Onzin natuurlijk. Het start pas net op. Maar dat zijn rationele gedachten. En die zijn op zo'n FOMO-moment niet van toepassing. En dan, in die razernij van gedachten, hoor ik ineens een helder stemmetje achter in m'n hoofd. Heel klein en snel en zachtjes klinkt het: je kunt ook in de avond gaan. In de avond? Wat? Ja maar......? En hoe.....? Voor ik het weet heb ik het al besloten. Ik app mijn vrouw 'ik ga morgenavond naar de Weerribben'. Ook zij snapt er er niks van.
Ik kan maar niét geloven dat ik vorig jaar de Viervlekken op een gegeven moment maar voorbij liep. Zoveel heb ik er gezien en zoveel foto's heb ik er van gemaakt. Toch geeft het ook dit seizoen weer een kick om ze te vinden en te fotograferen!
Vorig jaar heb ik welgeteld 1 (één) Smaragdlibel gezien. Althans, eentje die vast te leggen was. Het was wel een exemplaar dat aan het uitsluipen was. Dat dan weer wel! Vandaar mijn wens om dit voorjaar er méér te zien. En te fotograferen. Maar dat wou maar niet lukken. Vandaar dit drastische besluit. In het gebied waar ik heen ga moeten er honderden, zo niet duizenden zitten. Of eerder, vliegen. Maar gelukkig dus ook zitten, zo blijkt. Tegen het begin van de avond kom ik aan. Ik stap uit en de rust en stilte zijn overweldigend. Nu al geslaagd.
Dit exemplaar had besloten om laat in de middag nog uit te sluipen. Na het openklappen van haar vleugels duurde het niet meer lang voor ze wegvloog.
Ik loop een stukje en neem een afslag waar ik wat berken zie staan, lekker haaks op de warme avondzon, ideaal plekje. Ik hoor ze eerder dan ik ze zie. Fffrrrrrrrr. Als je het geluid kent, herken je hoe het geschreven is. Mijn radar waarmee ik libellen spot heeft blijkbaar vorstschade opgelopen deze winter. Maar dan zie ik ze toch. Het zijn er tientallen. En niet alleen Smaragdlibellen, maar ook héél veel Viervlekken. En een enkele Witsnuit. Het eerste halfuur raak ik m'n camera niet aan. Iets waar ik later spijt van krijg, weet ik op dat moment al. Maar dat is prima. Ik geniet gewoon even van het moment en de aanblik van al die libellen om me heen.
Zelfde libel, andere lens. Door met minder mm's te schieten kun je ook de (fantastische) omgeving op de foto krijgen.Dit is seconden voordat het luchtruim gekozen wordt. De vleugels trillen al.
Ik schiet me suf, maar het is allemaal niks. Ook dat wist ik eigenlijk wel van tevoren. Te veel te doen in een te kort tijdsbestek. En ik vind het allemaal best. Het is een fantastische avond en ik ben er helemaal alleen. Ik loop wat zombie-achtig heen en weer en vind een Smaragd die op het punt staat voor het eerst te gaan vliegen. Ik maak veel foto's, en zelfs een filmpje. Dan maar weer terug naar eerst, naar de berken. Het zijn er al behoorlijk minder geworden. Vooral de Smaragden zoeken hun slaapplekken hoog in de boom en dan zijn ze onvindbaar. Een enkele Viervlek laat zich nog zien en fotograferen in het tegenlicht van de ondergaande zon.
Een Viervlek in tegenlicht. Lekker standaard maar daardoor niet minder lekker om naar te kijken.
Ik hou er van.
Het loopt tegen negen uur en ik vind het mooi geweest. Morgen is het weer de echte wereld in! Vroeg opstaan en werken. Ik stap in de auto en rijd met een lach van oor tot oor terug naar huis. In de avond. Wat een vondst. Het is per slot van rekening twee keer zeven uur op een dag.
Details van een Viervlek in low-key. Een museumwaardige titel. Nu de foto nog.