De winter van 2016, en het vroege voorjaar van 2017, stonden bij mij in het teken van iets heel anders dan fotografie. Een ander huis. En klussen. En verhuizen. Uiteindelijk. Ik had me niet voorgenomen om het een 'break' te laten zijn van mijn passie, maar daar draaide het wel op uit. Ik ben nu eenmaal een man en kan maar één ding tegelijk. Erg? Nuh, niet echt. Verfrissend? Misschien!
Keihard klussen. Beuken, zagen, boren, vegen. Als een kluizenaar die zijn grot op orde wil hebben. Met dito baard en kluspak. Het moet af. Het zal af. De afgelopen tijd heb ik alleen maar 'gekeken' en vrijwel niks 'gedaan' op fotografisch gebied. En dan nog, de keren dat ik gekeken heb op bijvoorbeeld Facebook, zijn op éen hand te tellen. Op Instagram begin ik volgers te verliezen! Het deed, en doet, me niet zoveel. Ik was bezig met 'ons' huis. Voor mij en mijn gezin. Prioriteiten stellen noemen ze dat geloof ik? Mooi toch.
Zwaar onderbelicht. Maar zo zie je helemaal geen details!?
Het is koud. Het vriest. Het sneeuwt. Het aantal prachtige zonsopkomsten is groot en doet me bijna mijn grot uit komen. Daarna, sneeuwklokjes. Schitterend. Eind maart barst het bosanemonen-geweld los op sociale media. Ik vind het prachtig. Ik geniet. Doe maar lekker. Maar nog steeds weet ik amper mijn camera te liggen en kan het me niet zoveel schelen. Is hij eigenlijk wel meeverhuisd? Zal toch wel in die ene la liggen? Zonder me druk te maken vertrouw ik daar maar op. Het zal wel. Langzamerhand begin ik me zorgen te maken. Is dit onverschilligheid over of is dit afscheid van?
De vleugels van een Oranjetipje - man. Een beeld waar ik niet zonder meer
voor zou kiezen, maar wel heel blij van wordt. Overbelicht, een lensflare en niet
eens over alle 'schubjes' scherp. Nou en?
Het voordeel van toeschouwer zijn is dat je onbevangen kunt kijken naar wat er zich voor je afspeelt. Al lang voordat de uitslag van De Groene Camera, en vooral de winnaar: de Ransuil, stof doet opwaaien in fotografisch Nederland, is er bij mij iets ontstaan. Het zijn daarna vooral de commentaren die de winnende foto's krijgen die iets bij me losmaken. Te vaag. Bewogen. Niet scherp. Onduidelijk. Het zijn termen die je associeert met mislukte foto's. Terwijl ze dat allerminst zijn. Althans, naar mijn bescheiden mening.
Onscherp. Niet in focus. Gewoon, omdat het kan. En niks extra kost. Over het hoe en waarom van een dergelijke foto heeft Bob Luijks een leuk stuk geschreven.
Het 'anders' willen doen dan. Waarom zou je dat doen? Om ook winnende foto's te maken? Om ook op een podium te staan? Gedwongen creativiteit. Omdat het moet. Dat werkt volgens mij niet.
Afgelopen weekend komt mijn broer op bezoek, met gevolg. Het is heerlijk weer, we zitten buiten, in de nieuwe tuin. De kinderen spelen met schommel, speelhok en trampoline. Ja, die hoort er nu eenmaal bij. Aan de waterkant maken ze 'soep' en spelen ze 'dierentuintje' met verse slijkvliegen en huisjesslakken. Ik vertel mijn broer over het Oranjetipje. En dat ik die morgenochtend wil gaan fotograferen omdat ik een 'speciaal' plekje weet. Dat iedereen overigens lijkt te weten. Hij vraagt waarom juist dat Oranjetipje zo'n bijzonder vlindertje is. Ik leg hem dat uit en ik spreek mijn hoop uit dat ik er eentje zal vinden. Hij vertelt vervolgens over zijn nieuwe lasapparaat en dat hij daar zulke mooie 'rupsjes' mee kan maken. En dat zijn vrouw er al een beetje tureluurs van wordt. Heerlijk. Iedere gek heeft z'n gebrek. En dan. Of de duvel er mee speelt. Er vliegt een Oranjetipje door de tuin. Ik ben om. Gelijk. Wéér. Als een kleuter in een snoepwinkel dans ik door de tuin. En iedereen lacht me uit. Of toe. Maakt niet uit! Ik ren er op af. Met telefoon. Want weet ik veel waar die camera ligt! Snel schiet ik wat close-ups van het dier. Héérlijk dit...
Best bizar wat je tegenwoordig met de camera van je telefoon allemaal kunt vastleggen.
Al een paar dagen denk ik na over hoe ik het zondagochtend wil gaan doen. Anders. Maar hoe dan? Ik kom er niet uit en besluit me te laten verassen door het moment. Kijken wat er gebeurt. Wat er ontstaat. Geen druk, alleen plezier. Niet willen scoren, alleen maar schieten. Dat heb ik ooit op een heel vervelende manier moeten leren. Maar het is een goede les geweest. Ik pak het moment en draai aan alle knoppen. Andere lenzen dan mijn 'standaard' lens komen uit de tas. Ik ga los en belicht onder én over. Ik duw bloemen in m'n lens en geef de focus een volle draai. Vaag? Niet scherp? Nou en! Afdrukken! Nieuw terrein voor deze purist en fervent werkelijkheidsvatter. Dit is fotograferen. Dit is wat ik gemist heb. Ik geniet!
Doe eens gek en duw een bloem in je lens. Wie weet wat er ontstaat?
Breedbeeld-macro. Én heel dichtbij, én een landschapje. Het dier in zijn omgeving.