Geen top-10 van mijn kant. Geen opsomming van door mij behaalde successen in 2016. Geen borstgeroffel en luidkeels geschreeuw. Nee. Geen foto's die iedereen al wel eens gezien heeft. Aan het einde van het jaar kijk ik anders terug op 2016. Wel op mijn favoriete onderwerp. Dat wel. Juffers en libellen.
Ken je dat? Van die foto's? Dat het dan net niet goed genoeg is? Van die foto's waarbij je denkt 'o ja, ok, nou vooruit maar...' en ze toch maar een plekje geeft op je alsmaar voller rakende harde schijf. Maar niet in RAW, en ook niet in TIF, maar gewoon in JPG. Dat zal toch wel afdoende zijn voor deze foto? Je gaat er toch nooit wat mee doen. Laat staan laten zien. Want ze zijn nou eenmaal nèt niet goed genoeg...
Niet goed genoeg voor wat eigenlijk? Voor een wedstrijd? Voor Instagram? Voor Facebook? Voor jezelf? Voor je eigen belachelijke standaard? Dat slaat nergens op. Zo tegen het einde van het jaar ben ik bijzonder vergevingsgezind. Ook tegenover mezelf. Misschien is het de sfeer van de feestdagen. Of omdat ik al een paar weken mijn toestel niet heb aangeraakt en anders tegen de beelden aankijk die ik het afgelopen jaar heb gemaakt. Of omdat ik er met terugwerkende kracht eigenlijk best trots op ben. Mag je best weten. Omdat ze het in feite gewoon waard zijn om te laten zien. Dit is wat ik doe. Wat ik leuk vind. Dus? Dus geen top-10 lijstje met 'mijn beste foto's uit 2016'. Dus ook geen lijstje met foto's die ergens gepubliceerd zijn. Niet dus. In dit blog niets dan hulde voor de net-nieters. De 99-procenters. De foto's met in de kantlijn 'als-dat-ene-dingetje-nou-net'. Lang leve de kneusjes van mijn kunnen. Hoera voor de verliezers!
De uithardende vleugel van een pas uitgeslopen Smaragdlibel. De scherpte en scherptediepte zijn net niet goed genoeg. Ik ben een ouwe zemelaar aan het worden.
Bah. Wat een slecht belichte Noordse Winterjuffer.
Het idee dat ik had naar behoren uitgevoerd. Heel degelijk Chris. Maar weer dat gebrek aan scherpte Chris.
Een vliegend juffertje. Hoog op mijn wensenlijst. Maar ja, hallo, niet van achteren!?
Ja. Wel aardig. Leuke kleuren. Leuk dier.
Eigenlijk eentje die nog best goed gelukt is.Jammer van dat enorme stuk onscherpte rechtsboven.
Het kleurengeweld van de Weidebeekjuffer. Het vrouwtje. Wat een vreemde plek om de scherpte neer te leggen. Ja ze draaien je altijd de rug toe. Roeien met de riemen die je hebt. Of aangereikt krijgt in dit geval.
Eén van de eerste Breedscheenjuffers van het jaar volgens Waarneming.nl. Maar dat alleen maakt het nog geen bijzondere foto natuurlijk.
Saaie plaat van een bijzonder zeldzaam diertje. De Kempense Heidelibel.
Experimenteren met flitsers kan vreemde beelden opleveren.
Ik ben verwend. Verwend met mijn 'local patch' met Weidebeekjuffers.
Te gek! Twee Zwarte Heidelibellen bij elkaar! Maar vrijwel onmogelijk om een goed standpunt in te nemen. gefrustreerd hou ik er mee op.
De 'normale' Viervleklibel 'en profil' gefotografeerd.
Eerlijk gezegd kan ik niet wachten tot ze er weer zijn...