Herfst 2016. Hmmm. Voor de macrofotografen en zwammenfetisjisten onder ons valt hij tot nog toe een beetje tegen. Het is droog in het bos. En op de hei. Kurkdroog. Toch kriebelt het en afgelopen zaterdag dan toch maar een paar uurtjes vrij gemaakt om eens wat te struinen. En het valt tegen. Geen zwam te zien. Geen paddestoel te vinden. Maar hallo zeg, wat is DAT?!
Vanuit mijn ooghoek doemt een groot oranjegeel monster op. Een giga-eigeel die precies goed is gekookt en qua kleur het midden houdt tussen vast en vloeibaar. Zonder gene laat hij zich zien, in volle glorie. Op zijn boomstam. Want die is van hem. Zijn prooi. De killer. In dit droog en donker bos valt deze Zwavelzwam op als een zwaailamp in een rouwstoet. CHRIS HIER BEN IK! Ongelovig loop ik er heen. Het is een schouwspel. Wat een prachtig apparaat. Maar...wat moet ik er mee? Ik moet er wat mee, dat staat vast, maar wat? Met de groothoek dichtbij? Neh, wordt niks... Ik kom dichterbij. En dichterbij. Mijn oog valt op een stel onnoemelijk kleine vliegjes. Zij hebben hun rustplaats gezocht onder de kwabben van deze zwam. Ik pak mijn spullen uit en leg de rijstzak klaar. Dit zou zomaar eens wat kunnen worden.
Dit kan wel eens wat worden....
Verhip. Die rijstzak had hoger moeten zijn. Of ik had er nóg meer bonen in moeten stoppen, eigenlijk. Cameratas er dan maar onder. Ja, zo lukt het wel. Ik pak m'n zaklampje en probeer wat te werken met de prachtig oranje gloed die de zwam afgeeft als je er doorheen schijnt. Ja, nou ja. Ik wordt slechts lichtelijk enthousiast als ik het resultaat bekijk op de LCD van m'n camera. Hier zit méér in! Dat moet!
Dit wordt een sessie trial-and-error, dat weet ik nu al. Ik blijf foto's maken. Maar telkens zit dat vliegje net niet goed. En die ander ook niet. De compositie deugt niet. Telkens het licht niet goed genoeg. Het wil niet lukken. Ik krijg het beeld in m'n hoofd niet op de camera. Zo ben ik een flink uurtje bezig en wordt ik ineens door een ouder stel gewezen op een grote zwam op een boom hier ergens in de buurt. Uitgaande van hun foto moet het inderdaad een prachtexemplaar zijn. Op Google Maps bepalen we samen waar het moet zijn en half tevreden over de Zwavelzwam-sessie pak ik in en ga op pad.
"Stay calm and keep shooting"
Het is een behoorlijk stukje lopen en ik heb tijd om na te denken. Ik ben niet tevreden met het resultaat van net. Aangekomen bij 'de zwam' valt hij wat tegen. Ook dat nog. Het is een prachtige, grote witte zwam maar ik ben verpest door die Zwavelzwam van eerder. Ineens bedenk ik me dat ik ook mijn flitser bij me heb. Ik ga terug voor sessie twee. Het moet en zal!
Met de flitser erbij gaat het al snel de goede kant op en er ontstaat iets dat in de buurt komt van het idee in mijn hoofd. De intense kleuren zijn niet het resultaat van overmatige verzadiging maar komen zó uit de camera.
Het duurt niet lang voor ik hem weer heb gevonden. Hij is dan ook niet te missen. Ik installeer de flitser, voor méér licht, hetgeen ik tijdens de eerste sessie wat te kort kwam. Spelenderwijs kom ik er achter dat dit de goede kant op gaat. Ik verleg vaak de flitser en bekijk telkens het resultaat. Op een gegeven moment ontstaat er iets dat bijna is wat ik voor ogen heb. De geeloranje vlek in het midden van het beeld is precies wat ik zoek. het vliegje zit eindelijk op z'n plek. De compositie is leuk. Ik stel de flitskracht nog een tikje sterker in en ik heb hem. De foto waar ik gelukkig van wordt. De foto waar het om gaat.
In vuur en vlam voor de Zwavelzwam. Het beeld dat ik al snel in m'n hoofd had maar niet snel kon maken. Het diafragma op waarde f/11 voor genoeg scherpte en detail in de voorgrond en vlieg. Door de flitskracht sterk genoeg in te stellen is de grootte en positie van de gele vlek ten opzichte van de vlieg op de juiste plek terecht gekomen. De foto is hier in het groot te bewonderen.